унук 1 значэнняў

-1-

Арфаграфічны слоўнік (Наша Ніва)

уну́к -ка

Чалавек

унук, сын сына або дачкі.

уну́к м., уну́чак м. памянш. — Вілен. р., Латгал. р., Віц. р., Чэрв. р., Смален. р., Навагр., Дзятл., Воран., Мёр., Брасл., Рэч., Буда-Каш., Чач., Жлоб., Мсцісл., Маз., Жытк. (СПЗБ, ГЧ, ТС, Мат. Гарадз., Мат. Гом., Дабравольскі, Каспяровіч, Шатэрнік, Юрчанка),
унучо́нак м., унучо́к м. — Лоеў. (Янкова),
унучу́рык м. — Бял. (Яўсееў),
кро́ўнічак м. ласк. — Бял. (Яўсееў).

Слоўнік беларускай мовы

уну́к -ка, -ку, -каў

Граматычны слоўнік назоўніка

уну́к м. уну́к, РВ уну́ка, ДМ уну́ку, уну́кам; мн. уну́кі, РВ уну́каў, уну́кам, уну́камі, уну́ках