пячкур 1 значэнняў

-1-

Жывёльны свет

пячкур, невялікая рыба з верацёнападобным целам, пакрытым буйной луской, з бурай спінкай і жаўтавата-серабрыстымі бакамі з папярочнымі плямамі, з вусікамі па баках рота, жыве ў рэках і азёрах, трымаючыся на пясчаным дне.

пячку́р м., пяшку́р м., пяску́р м., пяска́р м. — агульн. (ЛАБНГ, ДСБ, ЛП, З нар. сл., Янкоўскі),
пяхту́р м. — Чэрык. (Мат. Маг.),
келб м., кялбу́н м., кялбу́х м., кялба́ ж. зборн. — паўн.-зах. з., Гарадз. р. (СПЗБ, СЦБ, НЛ, Сцяцко, Сцяшковіч, Цыхун, Жукаў),
коўб м., ко́ўбік м., ко́блік м., каўбу́н м., ко́ўбель м., ско́блік м. — паўдн. р. (СПЗБ, НЛ, ТС),
курме́ль м., круме́ль м. — паўн. р. (ЛАБНГ, СПЗБ, СЦБ, НС, З нар. сл., Каспяровіч, Жукаў, Усачова),
шара́к м. — Лаг. (СПЗБ),
чвыра́к м. — Капат. (СПЗБ),
сіке́рка ж. — Астр. (СПЗБ),
кручо́к м. — Гарадз. (Цыхун),
васказо́б м. — Лоеў. (Янкова),
пескаво́д м. — Жытк. (Палессе),
гнілапу́зь м. — Жлоб. (ЖС),
піскі́ж м. — усх.-маг. р. (Насовіч, Мат. апыт.),
дудо́рга ж., стаўпе́ц м. — паўдн. р. (Жукаў),
поўх м. — паўдн. р. (ЛП),
со́пурха ж., со́пуха ж., сно́пурха ж. — паўдн. р. (Палессе).

Слоўнік беларускай мовы

пячку́р печкура́, -ры́, -ро́ў

Граматычны слоўнік назоўніка

пячку́р м. пячку́р, РВ печкура́, печкуру́, печкуро́м, печкуры́; мн. печкуры́, РВ печкуро́ў, печкура́м, печкура́мі, печкура́х

Арфаграфічны слоўнік (Наша Ніва)

пячку́р печкура́