мянтуз, драпежная рыба, якая жыве ў халодных чыстых рэках і азёрах, трымаючыся на дне сярод камянёў і карчоў, з круглаватым падоўжаным целам з шэрай зеленаватай скурай у цёмных плямах, пакрытай вельмі дробнай луской.
мянту́з м., мянту́с м., мінту́з м., мінту́с м., манту́з м. — агульн., пераважна ўсходняя частка Віц. і Маг. р., захад Гарадз. р., паўн.-зах. з. (ЛАБНГ, СПЗБ, З нар. сл., Бялькевіч, Насовіч),
мянёк м. — цэнтр. з., паўдн. р. (ЛАБНГ, СПЗБ, Мат. Гарадз., Янкоўскі, Бялькевіч),
мень м. — пераважна паўдн.-усх. з. (ЛАБНГ, Мат. Гом., Янкова, Каспяровіч),
кале́ка м. — поўнач цэнтр. з. (ЛАБНГ, СПЗБ, Мат. Гарадз., З нар. сл., Сцяшковіч, Каспяровіч),
мяк м., мняк м. — Гарадз., Ваўк. (СПЗБ, Сцяшковіч),
вя́гал м., вя́гел м., вя́гала м. — поўнач паўн.-зах. з. (ЛАБНГ, СПЗБ, СЦБ),
гру́мжа ж. — Смарг. (Сл. Гарадз.),
бала́ба ж., бала́бушка ж. — Слаўг., Бых. (ЛАБНГ, ЖНС),
ро́пуха ж. — Жытк. (ЛАБНГ, ТС),
малька́ч м. — Навагр. (СПЗБ),
налі́м м. — Мсцісл., а таксама Латгал. р. (СПЗБ, Бялькевіч).